Narodowe Forum Kresowe- USA

Wołyń – ofiary ludobójstwa wołają o prawdę, przeprosiny i pochówek

Wołyń – ofiary ludobójstwa wołają o prawdę, przeprosiny i pochówek Rozmawiamy z ks. Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim o szokujących rzeczach podczas obchodów Narodowego Dnia Pamięci Ofiar Ludobójstwa na Wołyniu 11 lipca 2022 roku, o pustych obietnicach polityków i o tym dlaczego rośnie wrzód na stosunkach polsko-ukraińskich. (Wywiad jest zredagowaną ...

XIII Międzynarodowy Festiwal Kultury Kresowej w Jarosławiu

XIII Międzynarodowy Festiwal Kultury Kresowej w Jarosławiu W Jarosławiu rozpoczął się XIII Międzynarodowy Festiwal Kultury Kresowej - wydarzenie przypominające dorobek i spuściznę dawnych ziem wschodnich Rzeczypospolitej. Tegorocznym hasłem przewodnim są Kresowe dwory, dworki i ich mieszkańcy”.

7 września 1621 roku – husaria szarżuje w bitwie pod Chocimiem

7 września 1621 roku Turcy przeprowadzili kolejne szturmy na pozycje armii dowodzonej przez Jana Karola Chodkiewicza. Tym razem postanowiono zaatakować z kilku stron, ale ponownie główne siły tureckie skupiły się przeciwko Kozakom, których ostrzelała kanonada dział. Również odparli oni 4 szturmy janczarów i spieszonych sipahów (jazdy tureckiej).

„Z południa wielką mocą Turcy poszli na szańce kozackie, które jeszcze dokończone nie były, w których oni [Turcy] pięć godzin dobywając, cztery szturmy stracili; […]” – wspomina Jan hrabia z Ostroga.

Jednocześnie Turcy ruszyli na skrzydło litewskie, związali walką też siły koronne oraz zaatakowali najsłabiej chronione centrum, a dokładnie śpiące roty piechoty Życzewskiego i Śladowskiego. Tak to wspomina Stanisław Lubomirski:

„Zaczem Turcy tego dnia lub z języka jakiego, lub z przejrzenia własnego […] upatrzywszy jeden szan niedorobiony i piechotę w nim spiaca, trochę z południa wpadli weń i zabiwszy dwóch rotmistrzów ledwo że nie w spiączki Slatkowskiego i Życzewskiego i do tego piechoty kilkadziesiąt, porwali dwie chorągwie i dwa wózki hakownic […]”

Żołnierze osmańscy zaczęli wdzierać się na wały, ale zamiast przystąpić do dalszej walki zaczęli rabować kosztowności z obozu polskiego, również tureckie dowództwo nie wykorzystało sytuacji i nie wsparło ataku. Na szczęście Chodkiewicz posłał na wroga polskich jeźdźców, którzy przegonili napastników. Dopiero o zmierzchu nastąpił kolejny atak turecki w to miejsce; rzekomo do szturmu miało przystąpić 10 tysięcy Turków, ale Chodkiewicz w porę wyprowadził przez bramę litewską następujące chorągwie husarskie:
- własną chorągiew składającą się z 243 jeźdźców
- chorągiew husarską Mikołaja Zenowicza składającą się z 121 jeźdźców
- chorągiew husarską Mikołaja Sieniawskiego składającą się z 160 jeźdźców
- chorągiew rajtarską (w tym przypadku husaria, która nie posiadała kopii) Jana Rudominy składającą się z 81 jeźdźców

Husaria stanęła do walki w dwóch szeregach i zaatakowała Turków od prawej strony „Skruszyli nasi rażno kopie i uderzyli się o nich; jako o mur tak się im potkać przyszło”. W innej relacji czytamy:

„A gdy poganie gwałtownie następowali, wypadł wprzód sam z swoją chorągwią [Chodkiewicz], za nim jmć p. połocki, jmć. p. Sieniawski Mikołaj, jmć p. Rudomina, i nielicząc nieprzyjaciela uderzył oń tak, że wszystką tych przyszłych lat jaką miał […] ohydę ussarz nasz haniebnie ja z animuszów ich wybił i wiecznej wiary sobie sławę dobrą u nich restaurował; bo i z nierówna bardzo garścią o kilka tysięcy komunika uderzyli się a tak, że wszystko wojsko, które temu czoło w posiłku stało, poszło nazad jak oparzone”

Polska szarża zakończyła się ucieczką tureckich żołnierzy jednak obie strony poniosły spore straty. Bitwa trwała nadal i nie było widać jej końca.

Bibliografia:
Leszek Podhorodecki, „Chocim 1621”, Warszawa 2015
Leszek Podhorodecki, Noj Raszba, „Wojna Chocimska 1621”, Kraków 1979
Pauli Żegota, „Pamiętniki o wyprawie chocimskiej r. 1621”, Kraków 1853

Obraz „Chodkiewicz z husarią pod murami Chocimia”, Wojciech Kossak.

📖 „Ubóstwo Galicji jest bowiem w znacznej części sztucznie wytworzone przez rząd wiedeński. Kraj, obfitujący w bogactwa przyrody, jak rzadko który, a do tego przeludniony, miał już od dawna wszelkie dane, żeby się bogacić i nie brakło pomyślnych konstelacji, które byłyby się dały znakomicie wyzyskać. Ale w Wiedniu postanowiono, żeby Galicja pozostała krajem ubogim i nie tylko nie pozwalano na usunięcie złego, ale, co więcej, z całą świadomością i wyrafinowaną perfidią sztucznie kraj zubożano, wpędzano w otchłań nędzy. Chodziło bowiem o to, żeby Galicja tworzyła tzw. Hinterland pod względem ekonomicznym, żeby stanowiła rynek zbytu dla austriackiej produkcji” (1902 r.).

✒️ F. Koneczny, „Oświata a dobrobyt w Galicji”, t. III „Dzieł zebranych”.
🎨 Rozdawanie posiłków najuboższym przez funkcjonariuszy cyrkułu w Sanoku w roku 1847, Jan Gniewosz.

Polacy na Ukrainie pozostali na ziemi ojców, czyli Ziemiach Wschodnich Rzeczypospolitej, w której Rusini stanowili mniejszość

Polacy na Ukrainie pozostali na ziemi ojców, czyli Ziemiach Wschodnich Rzeczypospolitej, w której Rusini stanowili mniejszość Kresowian zamordowano dwa razy, raz ciosami siekiery a drugi raz przez przemilczenie – Premier RP przypomniał słowa ks. Tadeusza Isakowicza.

DO CZĘSTOCHOWSKIEJ MADONNY

Pielgrzymom na Jasną Górę
sierpnioporankiem,
z nad jesionów
- dzwonnicy białej,
Jakubowej drabiny
- uderzył dzwon - Maryja!
największy z dzwonów.
Poruszył serca,
idącym w drogę
- pozostających wytrącił z ciszy.
Nie całkiem grzesznemu miastu,
obwieścił radość
- idących w częstochowską pielgrzymkę.
Stoję o kolumnę wsparty
w rękach mam grudy grzechów
- weźcie, kto ma nie ciężko,
komu będą w drodze
do udźwignięcia.
Skargi, żale, tęsknotę
z siedmiu wykroczeń
serca.
Z Górki Chełmskiej -
sławnej wszystkim pokoleniom,
po kamieniach, asfalcie, piasku.
los mój – po drogach roznieście,
niepotrzebnie niesyty - przaśny.
Ocalonych myśli zaczątek
w dojrzałego żyta półkłoski
- owinięte serce,
donosząc pod klasztor,
bramę z Archaniołem...
O próg, moją łzą uderzcie
- posłańcy
do obrazu Matki.

Krzysztof Kołtun

- ded. Tym, którzy tam jeszcze nie byli ( z obojętności ducha).W Święto Królowej z Jasnej Góry

Godzinki o Matce Bożej Chełmskiej, autor: parafianin Pan Krzysztof Kołtun, modlitwa z 1975r.

Godzinki o Matce Bożej Chełmskiej, autor: parafianin Pan Krzysztof Kołtun, modlitwa z 1975r.

BOLESŁAW PRUS - WSPÓŁTWÓRCA FORMACJI POZYTYWISTYCZNEJ

Jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy, Bolesław Prus, czyli Aleksander Głowacki, prowadził spokojne, wypełnione pracą życie. „Prus nie ma biografii, należy do najgłębiej zakonspirowanych pisarzy, bo nawet oczy jego na portretach kryją się za ciemnymi szkłami" - pisał Tadeusz Boy-Żeleński w 25-lecie śmierci pisarza. Urodził się 20 sierpnia 1847 roku w Hrubieszowie, w wieku dwu lat osierociła go matka, ojciec zmarł gdy Aleksander miał 9 lat.

Dzieckiem zaopiekowała się rodzina - ciotki i starszy brat Leon. Przyszły pisarz uczęszczał do szkół m.in. w Lublinie, Siedlcach i Kielcach. Gdy wybuchło powstanie styczniowe, uciekł ze szkoły i dołączył do oddziału powstańczego. 1 września 1863 roku 16-letni Głowacki w potyczce pod Białką odniósł ranę karku, a do tego proch strzelniczy osmalił mu oczy. Rosjanie przetransportowali nieprzytomnego jeńca do szpitala w Siedlcach. Za udział w powstaniu Głowacki spędził kilka miesięcy w więzieniu, pozbawiono go też tytułu szlacheckiego.

Konsekwencją ran powstańczych było przewrażliwienie oczu (dlatego pisarz często chodził w ciemnych okularach) a także agorafobia. Nie mógł wejść na oświetlone schody, patrzeć przez okno, jeździć przez mosty. Koleją starał się podróżować jedynie w nocy. Doświadczenie walki w powstaniu ukształtowało też stosunek Prusa do narodowych zrywów. W liście do Mścisława Godlewskiego pisał: "Ja, dawny ja, pochowany jestem razem z nadziejami moimi pod Białką, skąd drugi ja wyniósł: dwumiesięczne szaleństwo, zwątpienie w tego rodzaju zabawy i kalectwo".

Prus stał się zwolennikiem pozytywistycznej pracy u podstaw, mozolnego budowania postępu cywilizacyjnego, podnoszenia wykształcenia obywateli. "Pracę u podstaw" zaczął zresztą od samego siebie. "Notatnik" Prusa jest świadectwem prowadzonego z uporem samodoskonalenia. Punkt po punkcie rozpatrywane są w nim zadania: samokształcenie i praca nad własnym charakterem.

Powieści stawiał za cel dokonywanie rodzaju analizy socjologicznej, wskazywanie istotnych procesów społ. poprzez badanie typów ludzkich ukształtowanych przez aktualne przemiany. Praca literacka miała opierać się na obserwacji, systematyzacji spostrzeżeń i wnioskowaniu.

Brał aktywnie udział w wielu akcjach oświatowych i społecznych (np. w organizowaniu Kasy Przezorności i Opieki dla Literatów i Dziennikarzy, obywatelskiej pomocy dla robotników pozbawionych pracy po strajkach w 1905 r.). W testamencie ufundował stypendium dla zdolnych dzieci wiejskich - wypłacane do dziś.

O jego życiu i twórczości przeczytacie Państwo w dziale historia-kultura PAI

http://pai.media.pl/pai_wiadomosci.php?id=22495
Informacja: Polonijna Agencja Informacyjna.

Wydawnictwo Key4 przypomniało polskiemu czytelnikowi niesłusznie zapomnianą postać Emanuela Małyńskiego, którego poglądy na sprawy religii i polityki niewątpliwie uczyniłyby go dziś jednym z niekwestionowanych autorytetów naszych środowisk. Oto niezwykle interesujący fragment zaczerpnięty z książki "Na skróty do upragnionego pokoju", której pierwsze wydanie ukazało się w 1918 roku:

>>Populacja Ukrainy składa się prawie w 90-95 % z chłopów, Rusinów, w większości niepiśmiennych, w niewielkim procencie z półanalfabetów, reszta składa się z: (1) dużej liczby Żydów, dominujących w handlu, którzy zawsze żerowali na wioskach, będąc raczej typem szekspirowskiego Shylocka (którego wzór można znaleźć także w Whitechapel); (2) Polaków, należących do znaczniejszej i drobnej szlachty, do klasy chlebodawców lub dzierżawców tej szlachty, która sama zazwyczaj jest posiadaczem ziemskim, oraz do innych profesji, takich jak lekarze, prawnicy, inżynierowie itd.; (3) Rosjan, w dość dużej liczbie w miastach, z których większość stanowią przedstawiciele władzy i elementy importowane, które nie mają żadnych korzeni w tym kraju.

Niepiśmienni chłopi nie mają w ogóle pojęcia o patriotyzmie lub poczuciu narodowym. Ich aspiracje sprowadzają się do posiadania dużej ilości alkoholu oraz wielkiego gospodarstwa, tak wielkiego, że pozwoli to na jego nieuprawianie. Chcą pracować tylko tyle, aby móc kupić od Żyda wódkę, którą zawsze chętnie gaszą swoje pragnienie. Nie znają słów "Ukraina", "Mała Ruś", a jeśli któryś z nich ostatnio nauczył się ich razem z pojęciami "wolności", "niezależności" czy "demokracji", to i tak dla większości pozostają one synonimami większej ilości wódki, ziemi i mniejszej ilości pracy, a nawet jej całkowitego braku. Dla jeszcze innych są one synonimami rozpusty, pijaństwa, kradzieży i mordu.

Jest to obraz, który przedstawiam każdemu po tym, co widziałem na Ukrainie. Ze zdumieniem zadaję sobie pytanie: kto ma decydować o tym samostanowieniu? Chłopi, będący przygniatającą większością? Przecież to ich "samookreślenie" będzie przez nich dokonywane na podstawie ich prymitywnych wyobrażeń.

Polacy naturalnie są w tych wyobrażeniach "czarnymi bestiami", kierującymi się zawsze własnym nacjonalizmem. Na Ukrainie Polacy stanowią praktycznie jedyny myślący, wykształcony element pośród zamkniętych w sobie, połowicznie wyedukowanych, czczących pieniądze Żydów. Są jednak z powodu przynależności do wyższych warstw społeczeństwa odsunięci na bok. Żydzi z entuzjazmem będą "popierać" republikę demokratyczną na przedstawionych wyżej warunkach, ponieważ leży to w ich interesie

📖 „Żądaliśmy za wiele, a mianowicie odpowiedzi na pytanie: jaki jest charakter Polaka, jako takiego, czyli tzw. charakter narodowy polski? Pytanie takie musi pozostać zgoła bez odpowiedzi ze strony nauki, gdyż samo jest grubo nienaukowym – i dziwna rzecz, że tego nie spostrzeżono. Nie ma żadnych stałych charakterów narodowych (...). Wszystko, co żywe, zmiennym jest, zmienia się więc charakter narodowy”.

✒️ F. Koneczny, „Charakter narodowy”, t. V „Dzieł zebranych”.
🎨 Stanisław Antoni Szczuka w reprezentacyjnym czerwonym kontuszu tradycyjnym sarmackim stroju.

Czy wiesz, że...

Polską i Litwą w XVI i XVII wieku rządzili "Biali Chanowie".

Tatarzy litewscy w swoich suplikach i memoriałach królów z dynastii Jagiellonów określali "Białymi Chanami". Od czasów bardzo dawnych wśród plemion tureckich i mongolskich kolor biały stanowił symboli wyższości i niezależności, natomiast kolor czarny stanowił symbol zależności i niższości. Tatarzy litewscy nazywając Jagiellonów "Białymi Chanami" podkreślali w ten sposób ich całkowitą niezależność, suwerenność i potęgę. Szczególną sympatią darzyli Tatarzy Zygmunta Augusta, jako człowieka tolerancyjnego i życzliwie patrzącego na swych poddanych. Po śmierci tego ostatniego z dynastii Jagiellonów na tronie polskim, Tatarzy mianem "Białych Chanów" określali królów elekcyjnych.

Na grafice obraz "Krymski sokolnik króla Jana Kazimierza z rodziną" lub też "Portret rodzinny Dadesza Aga". Obraz namalowany rokiem 1664 na zamówienie Jana Kazimierza przez Jerzego Daniela Schultza. Obecnie w zbiorach The Hermitage Museum w Sankt Petersburgu.

Jan Kowalewski. Cichy bohater Bitwy Warszawskiej

Jan Kowalewski. Cichy bohater Bitwy Warszawskiej Samorodny talent kryptoanalityczny był autorem pierwszych polskich sukcesów w tym zakresie podczas wojny polsko-bolszewickiej. Jego nieprzeciętne umiejętności w dziedzinie dekryptażu objawiły się przypadkiem i odmieniły losy wojny. Praca, którą się zajmował była tak tajna, że opowiedz...

14 sierpnia 1018 roku miało miejsce zdobycie Kijowa przez Bolesława Chrobrego » Historykon.pl

14 sierpnia 1018 roku miało miejsce zdobycie Kijowa przez Bolesława Chrobrego » Historykon.pl Zdobycie Kijowa przez Bolesława Chrobrego miało miejsce podczas wyprawy kijowskiej, której celem było wsparcie swojego zięcia. Czytaj dalej!

Co to znaczy „ważyć słowa” ?

Co to znaczy „ważyć słowa” ? Co to znaczy „ważyć słowa” ?

POMNIK POWSTANIA WARSZAWSKIEGO

33 lata temu, w 1989 roku w Warszawie na placu Krasińskich odsłonięto Pomnik Powstania Warszawskiego. Zanim do tego doszło przez dziesięciolecia symboliczna godzina „W” była lekceważona a powstańczy zryw krytykowany a najczęściej pomijany..

Rola powstania była w oficjalnej propagandzie umniejszana, zaniżano nawet liczbę poległych. Nie padała też ważna informacja, że decyzją Stalina z przyczyn politycznych wstrzymano wejście do miasta wojsk Armii Czerwonej. Pamięć powstania przetrwała przede wszystkim wśród mieszkańców Warszawy, czego najlepszym przykładem jest "Pamiętnik z powstania warszawskiego" (1967) Mirona Białoszewskiego, upamiętniający zryw z punktu widzenia ludności cywilnej. Z powodów politycznych przez wiele lat "Pomnik Powstania Warszawskiego" nie mógł powstać, mimo licznych konkursów.

Klimat zmienił się nieco w latach osiemdziesiątych, gdy w obliczu poważnego kryzysu gospodarczego i politycznego oraz rosnącej w siłę opozycji antykomunistycznej, władze coraz częściej wykonywały gesty także w stronę kombatantów. Zmienił się też stosunek władz do powstania warszawskiego. W 1983 roku odsłonięto "Pomnik Małego Powstańca"przy murach obronnych Starego Miasta. W tym samym roku jako Oddział Muzeum Historycznego m.st. Warszawy zainicjowano Muzeum i Archiwum Powstania Warszawskiego, które wtedy miało powstać na ruinach Banku Polskiego, reduty powstańczej przy ulicy Bielańskiej. Budowa nigdy nie doszła do skutku, chociaż rozpisano konkurs architektoniczny, a w 1994 roku wmurowano kamień węgielny. W 59. rocznicę prezydent Warszawy L**h Kaczyński zdecydował o budowie siedziby Muzeum Powstania Warszawskiego w gmachu niedawno zlikwidowanej Elektrowni Tramwajów Miejskich przy ul. Przyokopowej 28. W grudniu 2003 r. Rada Warszawy podjęła decyzję o powołaniu Muzeum Powstania. Podczas otwarcia muzeum i Parku Wolności swoje ostatnie przemówienie wygłosił legendarny Kurier z Warszawy Jan Nowak-Jeziorański: „Czuję się naprawdę szczęśliwy, że mogę dziś tu, w wolnej Warszawie, wziąć udział w tej uroczystości, która przywraca właściwą rangę jednemu z największych wydarzeń w naszej historii”.

Decyzja o budowie "Pomnika Powstania Warszawskiego" była ostatnim gestem komunistycznych władz. Pomnik odsłonięto w nowych realiach - 1 sierpnia 1989 roku, w 45. rocznicę wybuchu walk. Decyzja o realizacji pomnika według projektu Wincentego Kućmy i Jacka Budyna zapadła w atmosferze skandalu. Sprzeciwiały się jej liczne środowiska związane z powstaniem i ideą pomnika. Padały oskarżenia o szerzenie niezgody narodowej oraz utrwalanie wizerunku klęski powstańców. Wcześniej długo toczono dyskusje nad tym, czy pomnik powinien mieć formę realistyczną, czy abstrakcyjną.

Ostateczna forma to grupa rzeźbiarska, w której partyzanci zostali upozowani w sposób, w jaki Jan Matejko kreował swoje postacie w "Bitwie pod Grunwaldem". Jest tu dynamika i ruch, euforia i dramat, z tym że zatrzymane w brązie i granicie. Na szczycie schodów dzielących plac grupa kilkunastu postaci owładniętych powstańczym zapałem wyłania się z na poły abstrakcyjnej, na poły realistycznej kompozycji. To powstańcy walczący z hitlerowskim okupantem w sierpniu 1944 roku. U dołu schodów kilku z nich wchodzi do kanału - to upamiętnienie ewakuacji Starego Miasta. W tle pomnika znajduje się gmach Sądu Najwyższego Rzeczypospolitej Polskiej.

Czytaj więcej http://pai.media.pl/pai_wiadomosci.php?id=22211/