Cheragh-e Azadi چراغ آزادی

سه دلیل چرند برای جرم‌پردازی از مواد مخدر

آیا منابع زمین رو به اتمام است؟

سرمایه‌داری غیر از امپریالیسم است
استفن دیویس

خیلی از مردم فکر می‌کنند که سرمایه‌داری و امپریالیسم یک چیز اند،
یا حداقل خیلی با هم در پیوند اند.
واقع امر این است که این‌ها دو نظامِ اقتصادی و سیاسیِ کاملاً متضاد هستند.
به خاطرِ این خلطِ مفهومی، بسیاری از مردم سرمایه‌داری و نظامِ دادوستد جهانی را
مسببِ چیزهایِ بدی می‌شناسند که در گذشته و حال اتفاق افتاده
مثلاً استثمارِ مردمانِ فقیر، قطحی‌هایِ فراگیر، و نظایرِ این‌ها
در حالی که تقصیرْ متوجهِ امپریالیسم و امپراتوری‌ها است.
خب، حال این دو نظامِ متضاد چه هستند؟
سرمایه‌داری نظامی است مبتنی بر دادوستدِ آزادانه‌ی کالاها و خدمات بینِ افراد بر مبنایِ توافقِ دوجانبه،
و ذیلِ حکومتِ قانون و در نظامی مبتنی بر حقِ مالکیتِ خصوصی.
به سخنِ دیگر، نظامی است که در آن همه‌ی افراد درگیرِ دادوستد از آن سود می‌کنند.
در حالی که امپریالیسم، در مقابل، نظامی است از روابطِ مبتنی بر قدرت.
امپریالیسم، ذاتاً نظامی است که در آن گروه‌هایِ افراد با امتیازاتِ خاص در یک بخشِ جهان
می‌توانند با استفاده از روابطِ قدرتِ مبتنی بر بهره‌کشی درآمدِ تحصیل‌نشده‌ای را به زور از مردمانی در دیگر نقاطِ جهان بستانند،
و معمولاً با کمکِ همدستانِ محلیِ خود.
نکته‌ی اصلی در این میان، استفاده از قدرت سیاسی، و نهایتاً قدرت نظامی است برای برقراری روابط اقتصادی‌ای که اجباری و بهره‌کشانه هستند.
امپراتوری‌ها در تمام طول تاریخ وجود داشته اند.
حقیقت این است که نمونه‌های امپراتوری‌ها چندان متعدد است که به دشواری بتوان دانست که از کجا باید شروع کرد.
خب، برای مثال، در قرن هفدهم جمهوری هلند کمپانی هلندی هند شرقی را تأسیس کرد.
و آن اقدام راهی بود برای بازرگانان صاحب امتیاز ویژه بخصوص در استان هلند
که قادر شدند امتیاز انحصاری تجارت را با مردمی به‌دست آورند که امروز اندونزیایی می‌خوانیم،
و توانستند از آن امتیاز و قدرت نظامی جمهوری هلند بهره ببرند تا روابطی بهره‌کشانه و سلطه‌جویانه را با مردمان آن بخش از دنیا برقرار کنند.
بعدتر، انگلیسی‌ها هم آمدند و کمپانی هند شرقی خودشان را تأسیس کردند
که برای بیش از ۱۵۰ سال با بی‌رحمی، بسیاری از مردم شبه‌قاره‌ی هند، بخصوص مردمان بنگال، و البته مردمان جاهای دیگر را استثمار کرد.
اینجا هم باز شما با یک گروه از صاحبان امتیازات سیاسی مواجه اید که قدرت نظامی دولت را هم پشت سر دارند
و به اتکای آن در آن سوی زمین روابط تجاری‌ای را برقرار کردند که اجباری و به‌شدت استثماری بود.
همین اواخر هم در کارائیب، کمپانی یونایتد فروت، با پشتیبانی دولت فدرال امریکا
قادر شد تا روابط استثماری مشابهی را با مردمان بخش‌هایی از آمریکای مرکزی، همچون هندوراس و گوآتمالا برقرار کند.
نکته‌ی مهمی که باید توجه کرد این است که گرچه اینها کسب‌وکارهای انتفاعی بودند، اما کسب‌وکارهای تجاری کاپیتالیستی به معنای راستین کلمه نبودند.
سودهایی که تحصیل کردند نتیجه‌ی رقابت آزاد یا تشریک مساعی اختیاری فروشندگان وخریداران نبود، بلکه نتیجه‌ی توسل به قدرت سیاسی بود.
اگر یک سیستم به‌واقع کاپیتالیستی اینجا می‌داشتیم، دادوستدهای آزادانه‌ی بسیاری بین مردم در نقاط مختلف دنیا وجود می‌داشت،
نه تنها با مردم امریکا و انگلستان، بلکه همچنین با مردمان دیگر نقاط جهان.
و روابط اختیاری‌تر بود و سود متقابل‌اش بیشتر.
نتایج امپریالیسم عموماً خیلی خوب نیستند.
نه تنها به فساد سیاسی و استثمار مردم فقیر منجر می‌شود، بلکه اغلب نتایج نسبتاً فاجعه‌بار به دنبال دارد،
مانند قحطی بزرگی که در عصر ویکتوریایی در بخش‌های متعددی از جهان حادث شد،
به‌خصوص در ۱۸۹۰ در هندوستان و جاهای دیگر،
که اغلب سرمایه‌داری مسبب آن دانسته می‌شود، در حالی که در واقع امر، آشکارا نتیجه‌ی سیاست‌های امپراتوری بریتانیا و قدرت‌های استعماری آن زمان بود.
پس نتیجه این است که امپریالیسم هیچ‌گاه بالاترین مرحله‌ی سرمایه‌داری نبوده است.
لااقل به این دلیل ساده که قدرمت امپراتوری‌ها به زمان‌هایی می‌رسد که هنوز سرمایه‌داری به وجود نیامده بود.
سرمایه‌داری و امپریالیسم نه تنها مکمل هم نیستند بلکه دو سیستم سازمان‌یابی سیاسی، اقتصادی و اجتماعی اند در تضاد و تخاصم با هم.
هر جا یکی شکوفا شود، آن دیگری افول می‌کند.