LB Creative’s Life

SNEEUW | Toen ik vanmorgen door m’n ingebouwde wekker wakker mocht worden draaide ik me eerst nog even om en langzaamaan voelde ik steeds meer energie door m’n lijf gaan. Buiten hoor ik schoolkinderen door m’n straat lopen en binnnen duidt het ritmische geluid, dat mijn kat maakt, op een goede wasb***t. Ik denk na over mijn eigen wasb***t, hoe zal ik mijn dag eens beginnen? Ik overweeg wat keuzes en besluit toch om lekker een bad te nemen op deze onverwacht vrije dag, onder het mom “een goed begin is het halve werk”.

Met deze plannen in mijn brein sla ik de bescherming weg van die zware warme dekens vol warmte en geborgenheid. Snel grijp ik m’n zachte badjas van zijn haakje en schuif ik sloffen aan mijn voeten...”Ja, zo lukt het wel mijn bed uit te komen!” Ik loop naar het raam om die muffe slaaplucht weer vrij te laten en met dat ik de luxaflex omhoog trek slaak ik een gil! Wat zie ik daar…”sneeuw” en het valt niet alleen, maar er is ook nog wat blijven liggen😍🥰😎

Vanaf dat moment was ik hyped en begon de stroom energie in m’n lijf te versnellen. Ik pakte mijn telefoon en legde dit moment vast terwijl ik en mijn kat een discussie beginnen over de sneeuw en zijn eten. Hij besluit dat hij het ook met eigen ogen wil zien en komt naast me zitten in het raamkozijn en geef hem de eerste liefde van de dag. Even heerlijk kroelen met de haarbal terwijl ik geniet van het witte uitzicht en terugdenk aan de keer dat we met sneeuw voor mijn opa zijn verzorgingstehuis een sneeuwballengevecht hadden gehouden met de familie en zo opa en medebewoners hadden vermaakt. De herinnering geeft me weer een spontane glimlach op mijn gezicht en een dankbaar hart vol liefde. Dit zijn van die momenten dat ik graag mijn ogen even sluit en stil sta in het moment, het nu, maar ook het verleden en zelfs de toekomst, even komen ze allemaal samen en omarmen ze mij terwijl ik daar sta.. wat een enorm genot om zo mijn dag te beginnen. Vol warme gevoelens ga ik naar beneden, de trap af en door naar de keuken, waar ik de deur naar buiten even open doe om ook daar de sneeuw en de rust van de ochtend tot me te nemen. Ondertussen worden mijn benen warm gewreven door een kat die duidelijk wil maken dat ik wel erg dichtbij de koelkast en zijn etensbak sta. Ik glimlach naar hem en bewonder zijn dubbel gekleurde ogen..”wat ben je toch een bijzondere”. Ik voorzie het monster van een bordje Felix tonijn en loop naar de woonkamer waar ik de thermostaat alvast wat hoger zet zodat ik vandaag in een warm huis kan zijn als beloning voor m’n harde werken deze week (meestal is het 15 graden, behalve als ik langer dan 4 uur thuis ben). Na de thermostaat verplaats ik me naar het volgende apparaat en laat de rolluiken omhoog gaan. Bij het achterste raam blijf ik staan en kijk naar die wondere witte wereld en de grote vlokken die naar beneden dwarrelen. De snelheid waarmee ze vallen geeft me aan dat ze aan de natte kant zijn en de pret (of nachtmerrie voor anderen) snel voorbij zal zijn, wat voor mij juist het moment nog kostbaarder maakt. Het doet me denken aan de mandala’s van zand die ze in India maken, die juist door hun tijdelijke karakter meer waarde hebben.

Vanuit de keuken klinkt een mauw, wellicht is hij klaar met zijn tonijn of wil hij meer. Ik besluit terug te mauwen en dat bleek een uitnodiging voor meneer om zich weer bij me te voegen in de woonkamer. Hij waggelt via de hocker over de bank en springt op het bureau vanaf waar hij me aan gaat zitten kijken met verwachtingsvolle blik. Ik vraag wat hij van me wil en al snel is het duidelijk dat hij wil kroelen, maar niet hoog wil springen. Ik lach hem uit en duw de bureaustoel naar hem toe met de boodschap: “Als je hier nou op springt dan trek ik je naar me toe”… En jawel, mister Muppet ontvangt mijn boodschap en ik trek de bureaustoel met kat weer naar me toe. Muppet springt vervolgens in het hoge raamkozijn waardoor ik nog steeds naar buiten aan het kijken was.

Zo staan we daar een paar minuten, ik te genieten van de sneeuw, de herinneringen en de liefde die mijn kat me geeft door middel van de vele kopjes aan mijn hand, arm en borst. Ondertussen praat ik nog wat met mijn kat, maak nog een foto van de buitenwereld en ga mijn bad en het ontbijt klaar maken zodat ik deze mooie 20 min eens op digitaalpapier kan tikken.

Fijne vrijdag allemaal!❄️😎😇🤗🙏🏻

Zoveel hoofden, zoveel zinnen! Soms heb ik het idee dat dit alsmaar lijkt toe te nemen en dat ik daardoor een beetje “meningen moe” begin te worden.

Een tijdje ben ik stil geweest omdat ik bijna niet meer wist wat ik moest schrijven. Mijn pen kon zijn mening niet vinden en hij danste zo van voor naar achter, van links naar rechts, van zwart naar wit en deed toen een pirouette in het grijs. In elk vlak vond hij iets van waarde en al die andere stukjes maakte dat het leek of hij het met iedereen kon vinden. Een beetje mening daar en een beetje mening hier, eigenlijk leken ze heel erg hetzelfde. De pen hoorde het geschreeuw aan van al die hoofden en zinnen, en hij begon te lachen en te huilen om wat er niet werd gezien, hoe overeenkomstig de meningen waren en dat het er uiteindelijk toch echt om gaat hoe we met elkaar verbinden.

Kinderen, ik heb ze niet, maar soms kan ik ze zo waarderen in hun puurheid.

Ik liep laatst door een beruchte winkelstraat in mijn ouderlijke dorp. Zoals meestal, lekker rustig met koptelefoon op en muziek aan. Voor mij loopt een moeder in een prachtig gewaad met 2 vrolijke kinderen om haar heen. Een jongen van een jaar of 6/7 en een meisje van een jaar of 3/4 oud. De jongen neemt wat afstand van moeder en dochter en begint mijn kant op te lopen.
Hij wil mij wat vragen of zeggen merk ik, dus ik doe mijn koptelefoon af om zijn boodschap te kunnen ontvangen. In eerste instantie moet ik moeite doen om te verstaan wat hij zegt, vooral omdat de vraag me wat verrast.

“Jij bent zeker een moeder?” Waarop ik aangeef dat ik geen moeder ben.. vervolgens zie ik de jongen hard nadenken en komt hij opnieuw met een vraag “Ben je dan een vader?” En “Nee, dat ben ik ook niet”. Met grote ogen kijkt hij me aan alsof hij een ingewikkelde wiskundige formule op probeert te lossen. Hij sluit ons gesprek af met een “Okay” en een “Doei” en rent weer terug naar zijn moeder.

Hij kwam misschien pas net kijken met zijn 6/7 jaar, maar van zijn niet-oordelen kunnen veel volwassenen nog wat leren denk ik😉 overigens heb ik hierna flink nagedacht over mijn vaderschap en hoe ik die wel zou kunnen bereiken🤗

Zijn hart uit zijn lichaam spuwen.. voor wie, net als ik, wat visueel is ingesteld, kan dit een prachtig kleurrijk plaatje worden intern en de betekenis helpt hier niet echt bij.

Overgeven en kotsen, niemand doet het graag, maar iedereen doet het meer dan nooit. Een eigenschap die dronkaards en zwangere vrouwen samenbrengt met zieke kinderen en volwassenen. Het kan enorm opluchten, maar je ook helemaal uitputten tot je er buikspierpijn van krijgt en je tanden huilen als het weer eens zo ver is. Toch hoort dit bij het leven en leren we hierdoor ook ons lijf beter kennen.. dit voorkomt in mijn geval dat ik de wc of de emmer niet haal. Vroeger als kind was dit nog anders en overviel de golf van misselijkmakendheid mij nog wel eens zo dat ik het trapgat voorzag van een waterval met stukjes, tot blijheid van mijn ouders die net het trapgat hadden voorzien van nieuw tapijt en een laagje latex op de muur dat er nu uit zag als een goedkope versie van Jackson Pollock’s No. 5. Al met al helpt al dat gekotst ons om onze grenzen en en ons lichaam te leren kennen, leuk is anders, maar leerzaam is het vaak wel… al kan ik me voorstellen dat je door medicijnen hier misschien anders over denkt en dat het nutteloos voelt, dat signaal van je lichaam dat er troep in je lijf zit dat eruit moet. Zo had ik dit ook toen mijn galblaas ontstoken bleek te zijn 19 jaar geleden. Mijn lichaam schreeuwde dat er iets niet goed was en ik liep leeg aan alle kanten. Tot op de dag van vandaag ben ik dan ook dankbaar dat mijn lichaam schreeuwde en liet zien dat het ziek was, zodat de boosdoener, in de vorm van mijn galblaas, verwijdert kon worden voor er bloedvergiftiging op trad. Doktoren snapte eerder niet wat er aan de hand was, omdat ik eigenlijk veel te jong was voor dit kwaaltje.

Mijn excuses wanneer bovenstaande toch wat misselijkmakend was voor je gestel. Ik vind namelijk dat, wanneer ik over taboes wil schrijven, dat ik overal over moet kunnen schrijven, dus dan ook de nasty ones😅

Vandaag ben ik vrijwilliger op het Poppodium Elektra Tuinfeest en ik ben benieuwd hoeveel mensen er iets in hun kraag zullen lappen. Ik zal in ieder geval een tijdje muntjes uitgeven en streng controleren op nepgeld om aan het einde van de dag nog even af te sluiten met de laatste bardienst buiten en hopelijk zonder al teveel “gelapte kragen” te zien, maar gewoon gezelligheid.

Ik moet toegeven dat ik dit spreekwoord altijd verkeerd heb begrepen. Ik dacht dat het te maken had met iemand iets wijsmaken, maar die alcohol die in de betekenis zit zag ik niet aankomen en oogt ook niet heel gezond tenzij je al weinig geld hebt en daardoor niet veel alcohol kunt kopen. ⁣
⁣
⁣

Goedemorgen allemaal, het is weer tijd voor een spreekwoord!

Je wist het misschien niet, maar tijdens de Corona maatregelen had Nederland vele verplichte huisduiven in ons land. Ik wist zelf i.I.g. niet dat je als huisduif niet graag uitgaat. Ik kende wel het vergelijkbare idee van de huismus. Ik vraag me dus af of het spreekwoord misschien uit een andere regio komt waar de verhouding huisduiven en huismussen net even anders was. Net als het gebruik van een boterham met stroop en kaas.

Afgelopen weekend was ik bij een lieve dame met dementie en terwijl ik tijdens de lunch druk bezig was met mijn sentiment-boterham met stroop en kaas zegt ze: “Moet dat niet met appelstroop?” Ik glimlach vanwege de vraag en zeg: “nou..niks moet natuurlijk, maar het kan ook zeker met appelstroop, dat is maar net waar je bent opgegroeid, ik weet dat ze in Utrecht en Limburg wat meer van de appelstroop zijn, maar mijn oma leerde me deze ‘snoepboterham’ eten met donkere stroop!”

Vervolgens smeert ze ook een boterham met stroop en kaas, maar dan met appelstroop. Ik zie hoe je geniet van de boterham en je straalt uit dat je een tevreden huisduif ben. Je vertelt me dat je het altijd zo fijn vind als ik kom, omdat je dan weet dat je jezelf mag zijn en je je om mij geen zorgen hoeft te maken omdat ik mezelf wel bezig weet te houden. Na de lunch kruip je lekker op de bank om even 30 min. zachtjes te snurken. Ik kijk hoe je daar zo rustig ligt en geniet van het compliment dat je me gaf, dat ondanks dat je mijn naam niet kan onthouden, ik je toch het gevoel heb mogen gegeven dat je mag doen en zijn wie je bent als ik er ben. Ik vind het belangrijk, dat wanneer ik, als vreemde, ineens je rust kom verstoren, dat je je thuis voelt, ongeacht mijn aanwezigheid. Ik vind het fijn om te horen dat je dit zo hebt ervaren en ga naar huis met een warm gevoel dat ik je echt kan bieden wat je nodig hebt en dat ik je huisduif-gevoel niet wegneem wanneer ik langskom.

Ben jij een huisduif? Of ben je liever de kat die van huis is?

Gisteren was ik de weg aan het zoeken. Ik keek op mijn mobiel om te kijken hoe ik moest lopen en werd op dat moment aangesproken door een dame die ook de weg leek te zoeken.

Ze zocht een bepaalde straat of laan en volgens mijn kaart liepen we daar al op. Hierna vroeg ze of ze me nog een vraag mocht stellen, waarop ze haar verhaal begon af te steken. Ze begon erover dat we het allemaal zwaar en vreselijk hadden en al snel was duidelijk dat deze dame tot de Jehova getuigen behoorde. Een club die ik pas leerde kennen toen ik bij mijn laatste studie in Rotterdam een aantal huisbezoeken had gehad waardoor ik wist dat hun verhalen vaak van het type “Jakobsladder” zijn. Ik liet mevrouw haar klaagzang afmaken en kwam tot de ontdekking dat er geen vraag in zat. Toen gaf ik mevrouw aan dat ik begrijp dat ze haar beklag zo doet, maar dat dit niet mijn beleving is. Ik heb een prakkie prut meegemaakt en zit nu in de, voorlopig, gelukkigste periode van mijn leven. Ze keek me vervolgens een beetje verward aan en ik zag in haar ogen dat ze even niet meer wist hoe ze hier op moest reageren. Ze haalde diep adem en startte opnieuw haar zelfde relaas:” Ja, mevrouw het is niet erg hoor er is hulp, ook voor u” en ze pakt een folder uit haar tas waarop staat dat ik me over alles maar druk moet maken. Hierdoor was ik op mijn b***t een beetje van slag, deze dame koos ervoor niet in te gaan op mijn aangeven en me nog steeds te behandelen zoals zij dacht dat ik dacht en terwijl ik deze gedachten bekeek stond ik daar met de folder. De dame was al weer weg. Zo snel was ik nog nooit alleen gelaten door en Jehova getuige, blijkbaar is geluk niet meer zo gewoon en was dit te lastig te plaatsen in haar eigen verhaal, of ze wilde het niet horen. Hoe dan ook, dit was mijn eerste keer dat ik geen hele Jakobsladder aan hoefde horen en het clublid uit zichzelf weer weg ging. Ik was een ervaring rijker en werd daarna in het park verrast door een mooie vlinderdans, waarop ik weer op kon gaan in het geluk van het moment en terugdenk aan de dame en hoop dat zij dat ook nog kan zien buiten haar eigen verhaal.

Vandaag maken we kennis met Kokinje, volgens dit spreekwoord is kokinje heel goed in uitstellen eigenlijk net als een groot gedeelte van de wereldbevolking. Eerst dacht ik dat het ook met die zwarte snoepjes te maken had, van die kokindjes, een dropsoort die ik niet eens zo heel vies vind.

Maar wie is dan Kokinje? Het woordenboek zegt het volgende:

Kokinje
1) Babbelaar (snoepgoed) 2) Babbelaar van gesmolten suiker met boter 3) Gesmolten witte suiker 4) Snoep 5) Taai 6) Toffee

Wanneer ik bovenstaande lees dan zie ik op mijn breinTV iemand flinke slingers snoep/caramel rekken, dat daardoor steeds dunner wordt en waarbij je probeert te voorkomen dat de boel breekt..dus ergens kan ik me nu wel iets voorstellen bij het “iets rekken als kokinje” het was niet het zwarte kleine dropje, maar kokinje is toch zeker wel een zoete versnapering!

Bijna weekend! Dus snel nog even een spreekwoord uit de hoge hoed trekken, vandaag een spreekwoord dat ik zelf niet kende en waarbij ik me af ging vragen wie Grauwtje was, want ze komt zo niet heel positief over, dus ik dacht misschien is het wel een meisjesnaam, net als Greetje, maar dat was niet zo😅.

grauwtje = zelfst.naamw. Verbuigingen: grauwtjes (meerv.) soort ezel fauna Voorbeeld: `Een ezel met grauw gekleurde haren wordt ook wel een grauwtje genoemd.

En dan blijkt het woord grauw ook nog andere betekenissen te hebben dan zijn verkleinde broertje “grauwtje”

Grauw
1) Afsnauw 2) Askleurig 3) Bits woord 4) Bleek 5) Canaille 6) Dierengeluid 7) Donkergrijs 😎 Ezel 9) Gemeen volk 10) Gepeupel 11) Gespuis 12) Grijs 13) Groezelig 14) Grom 15) Hard woord 16) Harde woorden 17) Hef 18) Heffe 19) Kleur 20) Kleurloos 21) Laagste volksklasse 22) Metselsteen 23) Mistroostig

Het gedeelte van de kleur en groezelig zijn kende ik wel, maar dat het zoveel kon betekenen wist ik niet, zo heb ik toch nog wat geleerd zo net voor het weekend, waarvan ik hoop dat het grauwe weer ons bespaard mag blijven.

Fijn weekend allemaal en ik wens je veel nieuwsgierigheid en ontdekkingszin toe🤗

Ja, jaah, ik weet het, ik zou meer gaan delen op mijn socials dus na de A moet ik ook B gaan zeggen 😅

Eén van de dingen die ik graag met jullie wil delen zijn spreekwoorden en dan van die gouwe ouwe oer-Hollandse spreekwoorden. Je ziet tegenwoordig namelijk heel veel Engelse quotes langskomen, maar ook in onze eigen taal hebben we prachtige spreekwoorden. Met die reden heb ik een Nederlands spreekwoorden boek gehaald bij de kringloopwinkel waarin slechts 10K spreekwoorden staan, dus ik ben nog wel even bezig. Vandaag start ik de spreekwoorden tour met een klassieker die nog redelijk populair lijkt te zijn.

Wie A zegt, moet ook B zeggen... nou vooruit dan maar 🤓

AARDB(L)EI | Jeugdsentiment

Oooooh aardbeien, ik ken eigenlijk geen mensen die ze niet lusten en zelf word ik standaard een beetje blij van die aardbei. Ik houd niet van snoep en zoetigheid, maar dat kleine kwetsbare rode vruchtje met zijn pikkels tovert bij mij al snel een glimlach op mijn gezicht. Dan denk ik terug aan de aardbeien in mijn jeugd.

De keer dat mijn ouders me meenamen naar een pluktuin. Hier kreeg je dan een bakje dat je mocht vullen met aardbeien en daarna kon je afrekenen wat je had geplukt. Dit ging er bij mij alleen slecht in of naja de aardbeien gingen er te goed in. Wat mijn ouders ook zeiden, de aardbeien verdwenen gewoon direct in mijn mond, ik kon blijkbaar die rode vruchten niet weerstaan en was te jong om het geduld op te brengen om ze in het bakje te doen. Daarbij is de aardbei ook wat kwetsbaar en wordt hij zacht als die teveel gebuts ontvangt en dat vind ik niet lekker. Mijn ouders konden dus met schaam-aardbeien-rood op hun wangen vertellen dat ik wel veel aardbeien op had, maar dat er geen aardbeien meer te wegen waren😜

Het andere jeugsentiment is aardbeien met suiker, het lekkerste toetje dat we konden eten. Wij aten thuis niet elke dag een toetje, dus als dat wel zo was, dan was het extra feest en kwam de suikerpot met speciaal lepeltje op tafel en aten we aardbeien met suiker. Dit moest en zou ook echt basterd suiker zijn, want de textuur van die suikersoort icm de zachtheid van de aardbei bracht ons het grootste genot, waardoor mijn broertje en ik een bijzondere band kregen met het suikerlepeltje, maar dat is een verhaal voor een ander moment😉

Een hele fijne week gewenst en vergeet niet van de kleine dingen te genieten😉