Shanea

Afgelopen zaterdag reed ik naar Hoek van Holland, had daar een date met twee vriendinnen om lekker een strandwandeling te maken en te lunchen. Al rijdend langs de weilanden kwam het ineens binnen. Ik zag namelijk een koe rare sprongen maken, dartelend door de wei zeg maar.
Zo jammer dat ik de auto daar niet stil kon zetten maar ik genoot er intens van. Verder rijdend bedacht ik me is dit dan iets wat we straks niet meer zien, geen schaapjes, koeien, paarden meer, dat vind ik nogal wat. Het geeft rust de weilanden, net als het strand en het water. Of het bos, de heide en vul maar in. Nederland is weilanden gevuld met dieren, dar hoort bij ons. En ik hoop van harte dat het straks niet iets is wat we in de dierentuin gaan zien. Kijk kind dit is nu een koe, vroeger stonden ze in de wei maar nu alleen nog maar in een kooitje als herinnering aan hoe het leven toen was.
Zo maar zaterdagmorgen spinsels waarvan ik hoop dat het nooit zal gebeuren, ik geniet nog even na van de gekke capriolen van de koe en rij rustig verder langs de prachtige weilanden.

Ik loop de caravan in voor een kopje koffie, bij het naar buiten lopen zie ik haar gelijk. Jeetje wat een joekel zeg, lijkt wel een koningin zo groot.
Wesp maakt rare bewegingen op de tuinstoel, vraag me af wat ze wil, is ze moe, dorstig of hongerig, vind alles best zolang ze maar uit de buurt blijft. Ineens valt ze naar beneden, probeert voorzichtig weer omhoog te klimmen. Het lukt haar amper. Als ik voorzichtig dichterbij kom zie ik dat haar vleugel beschadigd is.
Na een aantal pogingen valt ze dit keer van de stoel af op de grond.
Mijn angst slaat om in medelijden, voorzichtig strooi ik wat water bij haar in de buurt, misschien belt dat iets? Heb echt geen idee, ben niet echt fan van wespen 🐝 maar dit vind ik zielig. Ze kruipt over de vloer naar het water. Ik kan niet ziek of ze het drinkt, blijf natuurlijk op veilige afstand hè je weet maar nooit!
Ik had net wat meloen gesneden en besluit een klein stukje bij haar neer te leggen. Verder laat ik het maar de natuur zal wel zijn of haar weg vinden in deze.
De rest van de middag kijk ik af en toe even, doet ze het nog? Soms beweegt ze een klein beetje maar ik voel dat er weinig leven meer in zit.
Uiteindelijk stopt ze met ademhalen wesp is niet meer.
Raar hè dat je het dan toch nog zielig vind.
Ik ga haar zo een laatste plekje geven en de veertjes die ik vandaag tegen kwam bij haar leggen.
Rust in vrede grote 🐝

De zee roept, lekker langs de branding lopen en genieten van de wind en het ruizen van de golven.
Er liggen allerlei schatten en ik raap al lopend wat veren en schelpen op.
Dan loop ik langs een dode vogel, ik loop eerst door maar voel dat ik terug moet. Ik leg de schatten om de vogel heen en wens hem een mooie reis naar het licht. Dat voelt goed. Dag lieve vogel❤️

De camping in Rockanje is een dorp op zich. Sommige laantjes zijn heel close met elkaar, andere heel erg op zichzelf.
Aangezien ik hier vooral voor mijn rust kom hou ik de meesten buiten het tuinhek🙈
Verder is mijn tuin hier een chaos bloemenpracht en komt het onkruid overal tussendoor.
Als het lukt ruimen we dat op, zijn we moe of komen we te weinig hier dan staat het wat langer.
Mijn achterbuurvrouw daar in tegen is het toonbeeld van super camping huisvrouw.
Als ze vrijdagavond aan komt begint het al, ze is nog niet binnen of hoppa de grasmaaier gaat er doorheen, als een malle aan het maaien!
Dan pluk pluk al het onkruid overal tussen uit en gelijk even de wasmachine aan zetten (die heb ik dus niet eens hier).
Daarna hoor ik de stofzuiger, zolang dat ik denk hoe groot is die caravan toch van binnen??
Ook tussendoor nog praatje hier praatje daar, de honden onder controle houden en ook nog aandacht voor een aangenomen kleinkind met een beperking.
Ik word zittend in mijn tuinstoel wat moe van haar drukte.
Op zaterdagmorgen hoppa caravan poetsen, vlonder schoonmaken en nog een keer stofzuigen. Dit alles in een slipdress, en in een razend tempo.
Wat zou ze van mij denken vraag ik me dan af, die zit daar maar en doet niets?
Of zou ze het zo druk hebben dat ze daar helemaal niet mee bezig is?
Wat maakt dat het mij onrustig maakt, de oude overtuiging dat je van hard werken niet dood gaat of zo?
Maar ik kan het echt soms niet opbrengen met werk en alles thuis is het hier mijn ik kom tot rust plekje waar ik niet alleen maar wil poetsen en soppen. Zit liever buiten en bewonder de vogels, de vlinders en de planten en bloemen.
Lekker tutten en mutsen.
Af en toe lekker naar de winkel en verder een goed boek lezen.
Nu nog van dat restje schuldgevoel af zien te komen.
( denk dat ik maar even ga stofzuigen hahaha)

Verdrietig ben ik, al die nare beelden, oorlog is een soort van Risk spelen maar dan voor grote boze mannen. Landje veroveren, ten koste van onschuldige burgers. Kunnen die grote boze mannen niet eens op hun plaats gezet worden en kan er niet eens iemand gaan regeren die snapt hoe het werkt? Oorlog is voor niets en niemand goed, al die angst en al die slachtoffers, waarvoor? Ik heb het nooit begrepen, waarom zou je bewust elkaar afmaken voor een stuk land, alsof het land van jou is, begrijpt dan niemand dat we hier op aarde het land te leen hebben en dat je er geen eigenaar van bent. Draag zorg voor deze aarde, voor onze Moeder en schenk er aandacht aan, verzorg haar goed zodat we er allemaal van kunnen genieten. Zoveel vragen roept het bij me op en het enige wat ik kan doen is een cirkel van licht sturen om Oekraïne heen als bescherming, licht en liefde sturen naar iedereen betrokken. Het voelt zo machteloos. Mijn hart huilt.

Shanea, 25-02-2022

De puf is even weg.
Na de griep en het corona virus lijkt het wel alsof de energie meegenomen is.
Het is niet dat ik niets doe hoor, ga naar mijn werk, doe de boodschappen, ben in huis bezig maar na het eten poeffff het lichtje gaat uit.
Ik slaap wel beter gelukkig, dat is heel fijn, blijkbaar zit er nog een enorme vermoeidheid.
Het rare is dat er van binnen iets verandert is, ik kan er niet helemaal bijkomen wat het nu precies is.
Ik merk dat veel dingen me niet boeien, wil er niet mee bezig zijn, al die wereld stukken, alles maakt me moe.
Ik moet mijn cursus nog gaan oppakken maar ook dat kost nog te veel energie, ook het nadenken erover dat ik het eigenlijk moet gaan doen is teveel.
Is mijn lijf nog aan het herstellen? Is het nog aan het werk?
Ik heb het ziekzijn best kunnen handelen en positief gezien, nu is dat hele positieve even weg.
Niet dat ik depressief ben hoor maar meer gelaten, denk dat dat het goed woord is.
En nogmaals ik ga echt wel gezellig de deur uit, heb wat afspraken die fijn zijn en pak weer dingen op.
Alleen van binnen is het anders, voelt het anders, kan er nog niet de vinger op leggen wat het is dus (probeer) het er maar te laten zijn.

Shanea, 13-02-2022

En dan is het virus ineens in jou lijf, na afgelopen jaar een heftige griep te hebben gehad met vele ongemakken, is het dan nu tijd om antistoffen op te bouwen tegen corona.
Afgelopen woensdag voelde ik een beginnende hoofdpijn, die ging over in een soort van steken in mijn slapen, dacht drink wat meer water en dan zakt het wel maar dat lukte niet.
Na mijn werkdag reed ik naar huis en ineens kreeg ik koude rillingen, thuisgekomen stond ik gewoon te bibberen en dacht ik zet mijn bad aan en ga daar inliggen om wat warmer te worden.
Geen trek in eten, voelde me ineens misselijk en dacht ga naar bed, dekentje om me heen, joggingbroek aan en proberen om even te slapen.
Na een paar uur overal spierpijn, kon niet meer liggen, hoofd bleef bonken en ik wist gelijk dit is corona. Na een waardeloze nacht werk gebeld en doorgeven dat ik thuis bleef, thuistest was positief dus afspraak gemaakt bij de GGD, super druk dus dat kon pas de volgende dag.
Zat ik weer in mijn hoekje op de bank, de griep had me al flink te pakken gehad en nu dus ook het virus.
Test was inderdaad positief, toch wel even raar als het zo duidelijk op je scherm staat, al twee jaar is iedereen in de ban van dit virus en is er angst, paniek, verdeeldheid, gebeurt er van alles in heel de wereld. Al die tijd heb ik gewoon kunnen werken, dat heb je als je in de zorg werkt, ben zoveel in contact geweest met mensen die besmet waren.
Zelf dacht ik dat ik vast anti stoffen had, anders had ik toch veel eerder besmet moeten worden? Maar goed is ook allemaal maar gissen. Ik zag collega’s ziek worden, na 1 of 2 prikken, ik dacht wat is nu waarheid?
Een paar dagen verder en mijn lijf voelt verschrikkelijk pijnlijk, al mijn spieren doen zeer, wat keelpijn, beetje hoesten en die eeuwige hoofdpijn, mijn maag is van streek en min hart bonkt aan alle kanten, mijn lijf is heel hard aan het werk om antistoffen op te bouwen, alweer! Best wel knap als je er over nadenkt hoe het werkt. Je lijf doet dit voor jou, wat jij moet doen is proberen er zoveel mogelijk gezonde dingen in te stoppen en te dealen met de ongemakken.
Naast mijn eigen ongemakken altijd de zorg voor mijn man die diabetes type 1 heeft, toch een verhoogd risico, hij heeft daardoor besloten om zich te laten vaccineren, ok het was met Jansen, dus maar 1 prikje maar toch. Gevraagd of hij toch maar een thuistest wilde doen, Alex is er niet zo van, bleek deze dus ook positief, gelukkig heeft hij tot nu toe geen klachten.
Vandaag maar even een test bij de GGD om er zeker van te zijn en zo zitten we dus samen in quarantaine, ben ik blij dat hij niet ziek is en blijf ik mezelf afvragen vaccineren ja of nee het is toch een eigen keuze en op gevoel doe je dit voor jezelf. De uitspraak je doet het voor de ander maakt me zo boos, jij maakt voor jou de beste keuze op dat moment en laten we dat respecteren.
Als mijn klachten niet erger worden dan dit, kom ik er goed doorheen en ben ik blij dat ik immuniteit opbouw. Het grappige van dit verhaal is dat ik rond oud en nieuw zei, ik zou zo graag weer eens een kopje koffie willen drinken bij de HEMA en naar toilet kunnen gaan daar, zou het Universum dat opgepikt hebben????

Shanea, 30-01-2022

Verwondering, met houten blokjes bouw ik mijn persoonlijke tuin, ik zet er een hek omheen en een bankje in. Ook een waterval, wat dieren en planten. Maar Mirjam, waar zijn jou grenzen gebleven, die heb je niet goed aangegeven, waar is je tuindeur gebleven want zo kun je er toch niet uit? Ik verzet mijn blokjes met alle info die ik krijg en merk de ruimte en de veiligheid op nu. Daarna de poppetjes die staan voor mezelf, mijn ouders en grootouders, ik zet ze neer zoals het voor mij goed voelt, ook hier weer na de uitleg waarom ze zo staan voelt het niet goed en moeten ze anders neergezet worden. Ik zet ze nu neer op een fijne manier zodat het kloppend is. Wat een ander gevoel is dat, bijzonder hoe dit werkt en wat een houten blokje of poppetje kan doen. In de weken daarna voelt het in de energie heel anders, mijn houding is anders en ik kan het beter relativeren allemaal. Mijn grenzen zet ik duidelijker neer en jeetje wat voelt dat goed zeg. Wat een prachtige ervaring en wat een verandering brengt dit teweeg, heel dankbaar voor

Het raakt me, de verhalen van deze meisjes
Als moeder, als vrouw en het meisje wat ik ooit was
Nooit maar dan ook nooit mag een man over jou grens heen gaan
Misbruik van macht maakt me zo ziek
Ik begrijp niet waarom
Hoe kan het zo zijn dat dit de cultuur is waarin gewerkt wordt
En niemand dit ziet of aangeeft
Ik begrijp niet dat dit kan
Wie kijkt er dan weg
Wie let er dan niet op
Mijn hart gaat uit naar iedereen betrokken
En wat dapper zijn jullie meiden
Een diepe buiging!

Dankbaar ben ik elke avond,
Wel voor drie dingen,
Natuurlijk zijn het er vaak meer
Maar deze drie schrijf ik op
Heel bewust sluit ik zo de dag af
Met een warm gevoel.

Shanea, 19-01-2022

Shanea updated their business hours.

Shanea updated their business hours.

Shanea updated their website address.

Shanea updated their website address.

Ik kijk in jou ogen en zie niets
Ik kijk in jou ogen en ervaar een enorme leegte
Waar zit je, waar ben je gebleven
Ik kijk je aan en voel ook steeds minder
Elke keer als ik je aankijk, schrik ik er van
Hoe kan het dat het lijkt of je ziel verdwijnt
Dat kan toch helemaal niet maar zo voelt het wel
Je bent al lang niet meer die je was
Het raakt me diep van binnen
Het gemis voelt intens
En ik zoek naar manieren om in verbinding te blijven
Op een andere manier
En hoop dat het minder pijnlijk wordt
Maar voor nu voelt het nog als een g*t in mijn hart.

Shanea, 17-01-2022